На одење видовме срнче. Прекрасно, стоеше крај патот неколку секунди. Сега, на враќање, две сиви очи блескаат во мракот. „Лисица!“, подвикнувам, и татко ми се сецнува, ја подисправува главата и се заџарува збунето во мракот отаде шофершајбната. Полноќ веќе поминала, јас возам, татко ми дреме на седиштето до мене, мајка ми седи на задното седиште. Се враќаме од промоцијата на мојата книга во Битола.
Не поминува ни секунда, ми се чини, а јас се сеќавам на честите епизоди од раното детство: сме биле на гости, и сега се враќаме доцна навечер од град в село. Јас и сестра ми мижуркаме на задното седиште од реновчето, а мајка ми и татко ми – лисица!, зајак! – подвикнуваат, за да нè залажат и да не заспиеме в кола.
Колку брзо се менуваат работите.
Пред промоцијата, пак, кога почна да паѓа мрак, еден од келнерите излезе од кафулето со послужавник полн запалени свеќички. Почна да се движи помеѓу масите и на секоја од нив да остава по една од свеќичките. Оваа слика ме погоди на многу необјаснив начин. Се прашав што ми е. „Колку би било добро“, се сетив потоа, „и јас да знам да го правам ова, на некој начин. Да умеам да оставам по малку светлина овде-онде, за да можат луѓето подобро да се гледаат“.
Неколку дена подоцна, едно претпладне пешачам по тротоарот кон библиотеката отаде реката. Погледот ми подзастанува на една бела пеперуга што летка над асфалтот од булеварот. Одоздола, еден автобус брзо се приближува кон неа. На почеток, дуелот ми се чини нерамноправен но, кога големото црвено тело на машината сосем ќе се доближи до несвесното живинче, еден бран воздух како невидлив, мек браник ја оттурнува пеперугата настрана и таа си продолжува по својата хаотична траекторија. А во мене - истото она чувство од кафулето во Битола. Што па сега? „Колку би било добро“, се сетив потоа, „и јас да знам да го правам ова, на некој начин. Да умеам да ги избегнувам сите опасности без напор, поради сопствената леснотија, поради природната растовареност од секаква тежина.“
Не поминува ни секунда, ми се чини, а јас се сеќавам на честите епизоди од раното детство: сме биле на гости, и сега се враќаме доцна навечер од град в село. Јас и сестра ми мижуркаме на задното седиште од реновчето, а мајка ми и татко ми – лисица!, зајак! – подвикнуваат, за да нè залажат и да не заспиеме в кола.
Колку брзо се менуваат работите.
Пред промоцијата, пак, кога почна да паѓа мрак, еден од келнерите излезе од кафулето со послужавник полн запалени свеќички. Почна да се движи помеѓу масите и на секоја од нив да остава по една од свеќичките. Оваа слика ме погоди на многу необјаснив начин. Се прашав што ми е. „Колку би било добро“, се сетив потоа, „и јас да знам да го правам ова, на некој начин. Да умеам да оставам по малку светлина овде-онде, за да можат луѓето подобро да се гледаат“.
Неколку дена подоцна, едно претпладне пешачам по тротоарот кон библиотеката отаде реката. Погледот ми подзастанува на една бела пеперуга што летка над асфалтот од булеварот. Одоздола, еден автобус брзо се приближува кон неа. На почеток, дуелот ми се чини нерамноправен но, кога големото црвено тело на машината сосем ќе се доближи до несвесното живинче, еден бран воздух како невидлив, мек браник ја оттурнува пеперугата настрана и таа си продолжува по својата хаотична траекторија. А во мене - истото она чувство од кафулето во Битола. Што па сега? „Колку би било добро“, се сетив потоа, „и јас да знам да го правам ова, на некој начин. Да умеам да ги избегнувам сите опасности без напор, поради сопствената леснотија, поради природната растовареност од секаква тежина.“
(Јуни, 2019)