Станувам сè поуверен дека лицето на еден човек во голема мера ја оддава природата на неговиот дух. Ако лицето е хартија на која годините ја напечатуваат душата, тогаш погледот и цртите на старите се ситни знаци од отворена книга што само тие, старите, умеат да ја читаат. И децата, можеби.
Пред неколку месеци бев во Универзитетската библиотека во Скопје, сакав да се консултирам со Приказни од Дивиот Исток. Влегов во една од читалните и го прашав библиотекарот седнат пред компјутерот дали може да ја побараме книгата во системот. Тој се согласи и, додека ги внесуваше податоците, за да го истера молкот – ни библиотеките не се поштедени од оној жално чест порив да се истисне заедничката тишина – забележа:
- Еј, а бе интересно ова... приказни од дивиот исток... Не е дивиот запад, туку исток...
- ... Да, да, интересно е...
- Кој е овај Горан Стефановски? Ко да ми е познато...
- ...
- ...
- Па... еден... човек. Ретко живее тука... писател е. Пишува книги, драми, такви рабоќе.
Лицето на службеникот во Универзитетска многу повеќе ме потсетува на некој добродушен возач. Дистри-бутер на млечни производи. Возач на комбе (не камион) што по којзнае кои патишта залутал во библиотека.
Ако, пак, го замислам лицето на Горан, и ако го замислам како лице што го немам сретнато порано, ме пот-сетува на некој стар занаетчија. Кондураџија, најверојатно. Шустер. Во мал дуќан, седи на столче, понастрана од работната маса, и држи некој алат (игла?) во раката. Речиси е склопчен, со иглата сосем доближена пред очи, оти надвор скоро се стемнило, а тој толку се далдисал во работата што не му текнало да го вклучи светлото, па сега упорно си ги шири зениците, за да гледа подобро, за повешто да шие. Така, трпеливо си го тера занаетот. Прави чевли, и за големи и за мали. За да не одат боси луѓето. И за да стасуваат подалеку.
Пред неколку месеци бев во Универзитетската библиотека во Скопје, сакав да се консултирам со Приказни од Дивиот Исток. Влегов во една од читалните и го прашав библиотекарот седнат пред компјутерот дали може да ја побараме книгата во системот. Тој се согласи и, додека ги внесуваше податоците, за да го истера молкот – ни библиотеките не се поштедени од оној жално чест порив да се истисне заедничката тишина – забележа:
- Еј, а бе интересно ова... приказни од дивиот исток... Не е дивиот запад, туку исток...
- ... Да, да, интересно е...
- Кој е овај Горан Стефановски? Ко да ми е познато...
- ...
- ...
- Па... еден... човек. Ретко живее тука... писател е. Пишува книги, драми, такви рабоќе.
Лицето на службеникот во Универзитетска многу повеќе ме потсетува на некој добродушен возач. Дистри-бутер на млечни производи. Возач на комбе (не камион) што по којзнае кои патишта залутал во библиотека.
Ако, пак, го замислам лицето на Горан, и ако го замислам како лице што го немам сретнато порано, ме пот-сетува на некој стар занаетчија. Кондураџија, најверојатно. Шустер. Во мал дуќан, седи на столче, понастрана од работната маса, и држи некој алат (игла?) во раката. Речиси е склопчен, со иглата сосем доближена пред очи, оти надвор скоро се стемнило, а тој толку се далдисал во работата што не му текнало да го вклучи светлото, па сега упорно си ги шири зениците, за да гледа подобро, за повешто да шие. Така, трпеливо си го тера занаетот. Прави чевли, и за големи и за мали. За да не одат боси луѓето. И за да стасуваат подалеку.