Кога мислам на тебе, прво помислувам на индискиот поздрав „намасте“, и на едно од сите оние негови значења, на санскрит: божественото во мене чествува со божественото во тебе. Оти во суштината на секој човек е Бог, и божественото. Но, личното минато на секој човек, како и минатото на заедницата во која живее тој човек, постојано, од најраните денови на животот на тој човек, фрлаат превези - убедувања, принципи, навики, сфаќања, конвенции - врз божественото во него, и така ја задушуваат неговата светлина. Тоа се тенки превези, провидни, лесни како пајажина, и ги има во огромен, но за среќа не бесконечен број. Тие натежнуваат и го задушуваат светлото и свеста на секој човек.
Ја гледам светлината во себе, ја препознавам светлината во тебе. Се радуваат заедно, затоа што, како што знаат малите деца и духовните учители - радоста е природната состојба на човекот.
Таа светлина, и мојата лична, и нашата заедничка (мојата и твојата, кога се слеани) е нешто безвременско, доаѓа од животот пред нас, и ќе продолжи и по нас. Или, како што вели Калил Џибран - таа светлина е копнеењето на животот по самиот себе. Затоа, еден живот не е доволен за да ја собере.
Затоа, кога мислам на тебе, не мислам на тоа дали ќе сакам да пуштам машина за перење, дали ќе сакаш на децата да им даваш маргарин и црвен пипер, кој ќе прави ова, кога ќе она, како каде... Не мислам на тие банални работи - едноставно ја чувствувам го чувствува тој тек светлина, и во секој сегашен миг чувствувам како се капам во него. Единствениот вистински заеднички тек на животот.
2.
Ја препознавам складната светлина во тебе, но ја препознавам и кај други. Ги препознавам и пајажинестите превези кај другите, ги гледам напластени, накупчени, тешки. Гледам како твојата светлина се ослободува за потоа брзо-брзо да се покрие со превезите и несигурноста, ја гледам и мојата светлина како се задушува и потоа се обидува да се ослободи, и на истиот начин ја гледам и туѓата светлина како сака да се ослободи. Кај некои луѓе ја гледам како чмае, вечно полумртва, предадена на навидум непорекливите условувања од видливиот свет. И, го гледам и видливиот свет - колку е исполнет со светлина, и со мрак. Ги гледам условите, што ја условуваат светлината и превезите.
Ја препознавам складната светлина во тебе, но ја препознавам и кај други. Затоа што во секого ја има таа светлина. И секоја од тие светлини сака да чествува, да слави со друга, складна, блиска светлина. А светлината никогаш не се врзува за имињата, не се врзува за телото, за материјата, за материјалните поседи. Светлината единствено бара светлина. Светлините се слеваат во едно како и водите што се слеваат: и обете од повисоко одат кон пониско, и, во еден миг, стануваат едно. И големите духовни учители се како големите реки, а следбениците се како помалите реки - се слеваат во најблиската голема река. Најголемите реки течат најниско. Исус им ги миел нозете на своите ученици.
3.
Може јас да сум поголемата река, и ти да се влееш во мене. Или ти да си поголемата река, јас да се влеам во тебе. Или може да сме две далечни реки, и да се влееме во други поголеми реки, или некои други помали реки да се влеат во нас.
Во една книга прочитав дека реките изминуваат три пати подолг пат од оној што е потребно пред да се слеат со друга река.
Поважно од сè е во секој миг да му радуваме на жуборот.
Ја гледам светлината во себе, ја препознавам светлината во тебе. Се радуваат заедно, затоа што, како што знаат малите деца и духовните учители - радоста е природната состојба на човекот.
Таа светлина, и мојата лична, и нашата заедничка (мојата и твојата, кога се слеани) е нешто безвременско, доаѓа од животот пред нас, и ќе продолжи и по нас. Или, како што вели Калил Џибран - таа светлина е копнеењето на животот по самиот себе. Затоа, еден живот не е доволен за да ја собере.
Затоа, кога мислам на тебе, не мислам на тоа дали ќе сакам да пуштам машина за перење, дали ќе сакаш на децата да им даваш маргарин и црвен пипер, кој ќе прави ова, кога ќе она, како каде... Не мислам на тие банални работи - едноставно ја чувствувам го чувствува тој тек светлина, и во секој сегашен миг чувствувам како се капам во него. Единствениот вистински заеднички тек на животот.
2.
Ја препознавам складната светлина во тебе, но ја препознавам и кај други. Ги препознавам и пајажинестите превези кај другите, ги гледам напластени, накупчени, тешки. Гледам како твојата светлина се ослободува за потоа брзо-брзо да се покрие со превезите и несигурноста, ја гледам и мојата светлина како се задушува и потоа се обидува да се ослободи, и на истиот начин ја гледам и туѓата светлина како сака да се ослободи. Кај некои луѓе ја гледам како чмае, вечно полумртва, предадена на навидум непорекливите условувања од видливиот свет. И, го гледам и видливиот свет - колку е исполнет со светлина, и со мрак. Ги гледам условите, што ја условуваат светлината и превезите.
Ја препознавам складната светлина во тебе, но ја препознавам и кај други. Затоа што во секого ја има таа светлина. И секоја од тие светлини сака да чествува, да слави со друга, складна, блиска светлина. А светлината никогаш не се врзува за имињата, не се врзува за телото, за материјата, за материјалните поседи. Светлината единствено бара светлина. Светлините се слеваат во едно како и водите што се слеваат: и обете од повисоко одат кон пониско, и, во еден миг, стануваат едно. И големите духовни учители се како големите реки, а следбениците се како помалите реки - се слеваат во најблиската голема река. Најголемите реки течат најниско. Исус им ги миел нозете на своите ученици.
3.
Може јас да сум поголемата река, и ти да се влееш во мене. Или ти да си поголемата река, јас да се влеам во тебе. Или може да сме две далечни реки, и да се влееме во други поголеми реки, или некои други помали реки да се влеат во нас.
Во една книга прочитав дека реките изминуваат три пати подолг пат од оној што е потребно пред да се слеат со друга река.
Поважно од сè е во секој миг да му радуваме на жуборот.